Bniński Aleksander Stanisław Rufin (1783–1831), senator, urodził się 26 XI w Poznaniu, jako syn Ignacego, starosty średzkiego i wschowskiego, oraz Franciszki z Bnińskich, kasztelanki chełmińskiej. Po ojcu, który zmarł w r. 1804, dostał w działach obszerne dobra sierakowskie, czas jakiś jednak przemieszkiwał w Gułtowach, które trzymał w posesji od swych braci. Do wojska polskiego wstąpił w r. 1807, a 8 VIII 1809 został kapitanem i dowódcą 1. kompanji tworzonego w Wielkopolsce 3. pułku jazdy galicyjsko-francuskiej, który potem został przemianowany na 9. pułk ułanów Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanję w r. 1809, zdobywając złoty krzyż. Przed wyruszeniem pułku na załogę do Gdańska 22 I 1811 wziął dymisję. W tymże roku posłował z departamentu poznańskiego na sejm. W r. 1812 wrócił do wojska i odbył z niem kampanję rosyjską, ale na zachód wraz ze szczątkami wojska polskiego nie pociągnął. Został w Wielkopolsce, której przyszłość układała się tak niepewnie. W tej to sprawie przyszłości swej dzielnicy jeździł wraz z generałem Kosińskim od departamentu poznańskiego w marcu 1814 r. do Warszawy, do Lubeckiego, jako do członka Najwyższej Rady, kierującego Wydziałem Spraw Wewnętrznych. Po ustanowieniu Królestwa Polskiego narazie w sprawach publicznych udziału nie brał, przesiadując w Gułtowach lub na Litwie w dobrach swej żony, Marji z Radziwiłłów, córki ks. Dominika z linji kleckiej. W r. 1816 został dziedzicznym hrabią pruskim.

W r. 1821 mianowany senatorem kasztelanem Królestwa Polskiego, wrócił do życia publicznego. W senacie zasiadał w komisji dla umorzenia długu zagranicznego, ważniejsza jednak rola miała mu przypaść w zbliżającej się rewolucji listopadowej. Powstanie zastało go na Litwie. W styczniu, w największe mrozy i śnieżyce, piechotą przekroczył granicę Królestwa i przybył do Warszawy. Zrazu zasiadał w senacie, wkrótce jednak 1 II 1831 znalazł się jako minister prezydujący w Komisji Rządowej WRiOP w rządzie. Kiedy 10 III zniesiono Komisję Potrzeb Wojska, przekazując jej czynności intendentowi generalnemu, został mianowany na to niezmiernie trudne i odpowiedzialne stanowisko. Do początków maja dawał sobie radę nienajgorzej, lecz zła aprowizacja wojska w czasie wyprawy na gwardje, spowodowana nietyle przez niego, ile przez dowództwo wojskowe, wywołała ostre zarzuty w prasie, przybierające poprostu ton oskarżeń. Poszły za tem interpelacje w sejmie i szarpanie go na wszystkie strony. Ataki te dotknęły B-go głęboko i były jedną z poważnych przyczyn rozwijającej się w nim choroby. Dobiło go przepracowanie. Obok zajęć intendenta, wymagających częstych dalekich wyjazdów w zimno i słotę, brał jeszcze żywy udział w pracach sejmu, gdzie zajmował stanowisko nieprzejednane wobec dawnych zwolenników Rosji. Był czynny do ostatniej niemal chwili; zmarł w Warszawie 16 VI 1831. Bliski mu Niemcewicz nazywa go »mężem zdatnym, gorliwym, prawdziwym obywatelem«. Na stanowisku intendenta okazał wiele energji i stanowczości, a że wkońcu zadaniu podołać nie mógł – wina to w dużej mierze wadliwie od początku postawionej sprawy aprowizacji wojska.

Barzykowski, Historja Powst. Listop., P. 1882–1884, I–III; Falkowski, Obrazy z życia kilku ostatnich pokoleń w Polsce, P. 1884, III 394; Gembarzewski, Wojsko polskie, W. 190…, I; Smolka, Polityka Lubec., Kr. 1907, II; Tokarz, Wojna pol.-ros. 1830 i 1831, W. 1930; Boniecki; Cieszkowski S., Senatorowie Ks. Warsz. i Król. Kongres. 1807–1831, W. 1891; »Kurjer Polski« 1831, nr 543; »Kurjer Warszawski« 1831, nr 161; Niemcewicz, Pamiętniki z 1830–31, Kr. 1909; Księgi chrztów parafji farnej w Poznaniu.

Włodzimierz Dworzaczek